Köy Edebiyatı Ve Türk Edebiyatında Köye

Although the modern literature in Turkey started with themovement of Tanzimat (Reformations) period in 1839, it was mainlycentered in Istanbul and was not able to spread to Anatolia. Theemergence of Anatolia in Turkish Literature could only be seen as partof Turkization movement. During this process, the intellectual had to goto village and village people to both internalize the national culture inpeople and raise awareness and thus revive the village life. Togetherwith the establishment of the New Turkey, this trend in the literatureaccelerated.However, this “Towards the People” (Halka Doğru) movementthrough Community Centers (Halkevleri) mostly remained at a“touristic” level; it could not go beyond being a “picnic” that the urbanintellectual was having in the rural. As a result of the new Republicpolicy of creating “classless populism,” this movement was no morethan a romantic pastoralism. This literature was the product of an “etic”look of the urban intellectual at at the village “there.” This structurebegan to change when the Anatolian people were provided with bettereducational opportunities and thus some of them became authors andstarted to write about Anatolia and its people. At this point, VillageInstitutes played a considerably important role. Among the thousandswho had been educated in the Village Institute, there were many thatbecame writers afterwards. One of the first examples to these isMahmut Makal and his work, Bizim Köy (Our Village)(1950). Themovement starting with Bizim Köy grew and spread with theparticipation of authors like Fakir Baykurt,y Talip apaydın, Başaran,Dursun Akçam, etc., who were the graduates of Village Institute turnedinto a “Village Literature.”This literature had been different from the home country literatureuntil then. For the first time in Turkish literature, the reality of thevillage was reflected through an “emic” lens by the authors who wereborn and grew in the village. Therefore, these works can be valued associological documentsas well as literary pieces. This movement notonly conveyed the reality of the village from first hand as a mainstreamuntil 1970s in Turkish literature, but also affected the non-ruralauthors’ interest in the village reality. Türkiye’de modern edebiyat 1839’da Tanzimat hareketi ile başlamakla beraber, uzun yıllar İstanbul merkezli kalmış, Anadolu’ya açılamamıştır. Anadolu’nun Türk edebiyatındaki varlığının ancak Türkçülük akımına bağlı olarak ortaya çıktığı görülür. Bu süreçte aydın, hem halktaki milli kültürü özümsemek ve hem de köyü canlandırmak gibi ikili bir görevle halka, köye gitmek durumundadır. Yeni Türkiye’nin kuruluşuyla, edebiyattaki bu yönelişin hızlandığı görülmektedir. Ne var ki Halkevleri kanalıyla sürdürülen bu Halka Doğru hareketi büyük ölçüde “turistik” kalmış, kentli aydının köyde yaptığı “piknik” olmaktan kurtulamamıştır. Cumhuriyetin “sınıfsız Halkçılık” ilkesinin sonucu olarak bu hareket romantik bir Köycülük hareketi olmaktan öteye gidememiştir. Bu edebiyat, büyük ölçüde, köyü ziyarete gelen kentli aydının “ordaki köy”e “dışarıdan bakış”ının eseri olmaktan öteye gidememiştir.Bu yapının ancak, Cumhuriyet döneminde Anadolu insanının, eğitim olanaklarına kavuşması, bir kısmının yazar olmaya başlamasıyla değiştiği görülür. Bu noktada ise 1940’larda faaliyette bulunan Köy Enstitüleri önemli rol oynamıştır. Köy Enstitüleri’nde eğitim gören on binlerce gençten kimilerinin yazar olacağı bir süreç başlamıştır. Bunların ilk örneği Mahmut Makal ve Bizim Köy (1950) adlı yapıtıdır. Bizim Köy ile başlayan bu yöneliş, Fakir Baykurt, Talip Apaydın, Başaran, Dursun Akçam vb. Köy Enstitüsü mezunu köy kökenli gençlerin edebiyata girişleriyle güçlenerek bir “köy edebiyatı”nın oluşmasını sağlayacaktır.Bu edebiyat, o güne değin ortaya koyulmuş memleket edebiyatından farklıdır. Türk edebiyatında ilk kez, köy gerçeği köy kökenli gençler tarafından, “içeriden” yansıtılmaktadır. Bu nedenle, bu eserlerin bir edebiyat yapıtı olduğu kadar sosyolojik bir belge niteliğinde olduğu da söylenebilir. Bu akım, Türk edebiyatında 1970’lere kadar ana akım halinde sürerek köy gerçeğini birinci elden aktardığı gibi, Enstitülü olmayan yazarların da köy gerçeğine eğilmelerinde etkili olmuştur