In Sezai Karakoç’s Poetry Reflection Of Child

Sezai Karakoç is one of the most important poets in the Turkish poem. He takes care the community to mobilize of the internal dynamics of the gloomy atmosphere to disperse. In this context, Karakoç searchs tradition and religious items. He takes care poem and life within boundary of religious perspective. Tradition, history, and religion as the source of an image creates a huge potential to poetry. The poet who can manage convert this potential to downpour image, evaluates childhood in this context. The poet who speaks on behalf ofsociety, holds very high expectation from child.This study is aimed to examine the concepts associated withchildhood in Sezai Karakoc’s poems In the first part, the connection isestablished between the child and the resurrection. Karakoç thinks thatchild is the value of resurrection. Poet counts the ‘child’’as a one of themost important trivet of the Resurrection project. He defines the childas value of the resurrection. According to Sezai Karakoç the childshould be growen good sense and moral as well as scientific. Karakoçemphasizes mental and physical development of the child’s on the coremother and strongly criticise that mother should be held in the secondplan in the Europen education. In the second part of this reportprocessing of historical figures of child are discussed. To make thechildhood as image adds rose, wine, violet elements whichs are in divanliterature, such as benefits and adds religious values such as theProphet Moses and Prophet Jesus. The poet associates all of thesevalues around the ‘’child’’. Sezai Karakoç has a huge hope about thefuture thanks to ‘’child’’. The child will rescue humanity in generalmeaning and in particular meaning disasters and storms that befell theMuslim world.In the third part, the innocence of the child is discussedthat is a symbol of purity. The child was designed the essence of thehumanity when child to chip. Sezai Karakoç, modern Türk şiirinin en önemli şairlerindendir. Toplumun üzerindeki karamsar atmosferi dağıtmak için iç dinamikleri harekete geçirmeyi önemser. Bu bağlamda Karakoç, geleneği ve dinsel öğeleri önceler. Şiire ve yaşama dinsel bir perspektifle bakar. Gelenek, geçmiş ve din bir imge kaynağı olarak şiire büyük bir potansiyel oluşturur. Bu potansiyeli imge sağanağına dönüştüren şair, çocukluğu bu çerçevede değerlendirir. Toplum adına konuşan şair, çocuktan beklenti çetelesini oldukça yüksek tutar.Bu çalışma Sezai Karakoç şiirinde çocukluğu ve ilişkilendirildiği kavramları irdelemek amacındadır. Birinci bölümde çocuk ile diriliş arasında bağlantı kurulmuştur. Şairde, “çocuk” diriliş eri olarak tasarlanmıştır. Karakoç, çocuğu, Diriliş projesinin önemli sacayaklarından biri olarak görür ve diriliş eri olarak tanımlar. Çocuğun hem ahlaksal hem de bilimsel anlamda iyi yetiştirilmesi gerektiğini duyumsatır. Öz annenin çocuğun ruhsal ve bedensel gelişmesinde önemini vurgulayan Karakoç, Avrupalı eğitimdeki anneyi ikinci plana atma anlayışını şiddetle knar. İkinci bölümde çocuğun tarihi şahsiyetlerde işlenişi ele alınmıştır. Çocukluğu imgeleştirmek için gül, şarap, menekşe gibi divan edebiyatının unsurlarından yararlanan Karakoç, Hz. İsa, Hz. Musa gibi dinsel değerleri yazınsal söyleme katar. Şair, bütün bu değerlerin işleyişini çocukla ilişkilendirir. Çocuktan aldığı güçle geleceğe büyük bir ümit besler. Genelde insanlığın özelde ise Müslüman coğrafyasının başına gelen felaketlerden ve fırtınalardan o kurtaracaktır. Üçüncü bölümde ise saflığın sembolü olan çocuğun masumiyet biçimiyle yansıması ele alınmıştır. Çocuk, yontuldukça çocuklaşan insanlığın özü olarak tasarlanmıştır