Experience Of The Absolute, Great Consciousness, Constructed Consciousness, And Art Consciousness In My Name Is Red

“My Name is Red” is the most important novel of Orhan Pamuk inwhich he has used the humorous of his own art consciousness inpostmodernism and postmodern narration. In the novel, the age isconsidered as an age of “constructed consciousness” founded by fourpostmodern thinkers and the question of “on what the constructedconsciousness is founded” is examined within the entourage of the fourthinkers of postmodernism and the own notions of postmodernnarration. The novel emphasizes that the postmodern challenges on“experiencing the absolute” but that the truth is that the experiencedabsolute is “the absolute founded by the postmodern itself”. The novelintroduces the reason of the constructed consciousness of the age withits own absolute experience. “My Name is Red”, in which thepostmodern consciousness is discussed through its own thinkers andnotions, considers fiction, which is the big discussion of the age we areliving in, with a new art consciousness together with its parts in thesurrounding s of the relationship between “constructed consciousness”fiction and absolute. The novel describes art, which is an experience ofthe absolute, in the status of witness consciousness during the processof experiencing the absolute. The novel also describes the subject in thestatus of “pure” experience in the consciousness of absolute andhimself. It is emphasized in the novel that Postmodern is the mixture ofEast and West’s type of solving the dilemma of historical god andhuman. Two principle notions that are mixture and purity are placed atthe focus of the solution of the dilemma of god human that isconsidered as the mail question of history. Whilst purity corresponds tothe status in which the word-based universe divinizes human, mixtureexpresses the status in which god is humanized. Both purity andmixture are the experience of god of the word-based universe. However,outside the purity and mixture, the own experience of the novel is theexperience focused on “read” that is combined by human and god in theexperience of revelation. Benim Adım Kırmızı” Orhan Pamuk’un postmodernizmi ve postmodern anlatıyı kendi sanat bilincinden parodize ettiği en önemli romanıdır. Romanda çağ, postmodernin dört düşünürünün kurduğu bir “kurulmuş bilinçler” çağı olarak ele alınmakta ve “kurulmuş bilincin” ne üzerine kurulduğu postmodernizmin dört düşünürü ve postmodern anlatının kendi kavramları etrafında sorgulanmaktadır. Postmodernin kendi bilincini “mutlakı deneyimleme” iddiası”; deneyimlediği mutlakınsa “postmodernin kendi kurduğu mutlak” olduğu gerçeğini vurgulayan roman çağın kurgulanmış bilincinin gerekçesini kendi mutlak deneyimiyle ortaya koymaktadır. Postmodern bilincin kendi düşünürleri ve kavramlarıyla tartışıldığı “Benim Adım Kırmızı” yaşadığımız çağın büyük tartışmasını taraflarıyla birlikte yeni bir sanat bilinciyle kurmacanın tarihle “kurulmuş bilincin” mutlakla ilişkisi etrafında ele almaktadır. Romanın kendisi mutlakın deneyimi olarak sanatı mutlakın deneyimi sürecinde bir tanıklık bilinci, özneyi de mutlakın ve kendisinin bilincindeki “saf” deneyim konumunda tanımlamaktadır. Benim Adım Kırmızı’da mutlakın deneyimi “oku” merkezli vahyin deneyimi teklifi üzerine kurulmuştur. Romanda postmodernin mutlak deneyimi mistik öğretinin deneyimiyle birleştirilmiş, Doğu ve Batı’nın tarihsel deneyimleri söz merkezli deneyim olarak ele alınmıştır. Postmodernin mutlakın deneyimi iddiasıyla Doğu ve Batı’daki tarihsel deneyimlerin karşılaştırıldığı romanda sanat, mutlakın deneyiminde deneyim sürecinin kendisini bilince açmasının yöntemi olarak tanımlanmaktadır. Romanda Postmodernin Doğu ve Batı'nın tarihsel tanrı ve insan ikilemini çözme biçimlerinin karışımı olduğu vurgulanmaktadır. Tarihin temel meselesi olarak ele alınan tanrı insan ikileminin çözümlenmesinin odağına biri karışım biri saflık olmak üzere iki temel kavram yerleştirilmektedir. Saflık söz merkezli evrenin insanı tanrılaştırıldığı konumu karşılarken, karışım tanrının insanlaştırılması durumunu ifade etmektedir. Saflık ve karışımın ikisi de söz merkezli evrenin tanrı deneyimi olmakta, romanın kendi deneyimi ise saflık ve karışımın dışında insan ve tanrının vahyin deneyiminde birleştikleri "oku" merkezli deneyim olmaktadır