Argentyński dyskurs gauczowski. Głosy klasyków przedmiotu

Niniejszy artykuł wpisuje się w dyscyplinę językoznawstwa historycznego, obejmującego swym zasięgiem refleksję nad argentyńskim dyskursem poświęconym postaci gaucza, szczególnie ważnym w dobie romantyzmu. Autor śledzi przemiany zachodzące w samej koncepcji gaucza jako istoty nieokiełznanej i synonimu barbarzyństwa, ale, pod wpływem zmian społecznych wywołanych falą emigracji z Europy, stającej się ostoją argentyńskości, zwłaszcza za sprawą idealizacji dokonanej przez Lugonesa. Autor bada zmiany w recepcji tendencji gauczowskiej i pokazuje, jak język może kreować rzeczywistość narodową, fundamentalną dla zrozumienia etosu argentyńskich patriotów wieku XIX. Kluczowymi postaciami w tym tekście są tacy pisarze i eseiści jak Domingo Faustino Sarmiento, Hilario Ascasubi, rodzeństwo Lucio y Eduarda Mansilla, José Mármol, José Hernández, Leopoldo Lugones, Jorge Luis Borges, Ricardo Rodríguez Molas, Ricardo Güiraldes czy, współcześnie, Carlos Gamerro.