Relike të hershme të monumenteve të fjalës në luginën e Shkumbinit

Teksa mediton mbi variante të tilla, ku brenda rrëfimit në prozë ka prani vargjesh, të cilat edhe ato bëhen objekt i rrëfimit për shkak të natyrës së veçantë të organizimit të fjalës, një mendje të thotë se sot ato s’janë gjë tjetër, veçse variantet e dekonstruktuara të varianteve historike në vargje. Ashtu siç ka ndodhur me monumentet e gurit: qytetet antike, kalatë, urat, etj., një pjesë e mirë e të cilave janë kthyer në rrënoja, veç nyjave strukturore të tyre: harqeve, kolonave, arkitrarëve etj., ashtu ka ndodhur edhe me këto monumente të fjalës përgjatë historisë, vargjet janë shpërbërë. Me sa duket, për arsye të ndryshme historike, mekanizmat e transmetimit nga brezi në brez nuk kanë mirëfunksionuar. Për pasojë monumentet e fjalës në vargje, kanë mbërritur te brezat pasardhës thjeshtë në statusin e një informacioni në prozë për një ngjarje, të cilën ata vazhduan ta rrëfejnë siç e morën; në prozë. Ashtu sikurse monumentet e gurit janë rezistente pikërisht në nyjet strukturore, edhe këto relike të monumenteve të hershme të fjalës janë rezistente në nyje të tilla; në pika kulmore të subjektit apo në kthesa të rëndësishme të tij. Pikërisht për këtë arsye këto nyje vazhdojnë të mbeten në vargje, për më tepër duke u shenjuar si një mënyrë e veçantë e rrëfimit të ngjarjes apo historisë në momente të rëndësishme të saj.