Adaptacja kulturowa – przystosowanie się emigrantów ukraińskich w społeczeństwie do polskiej rzeczywistości. Zarys problematyki

Lata dziewięćdziesiąte to okres gwałtownych zmian politycznych i gospodarczych w Polsce i innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Są one tłem dla rosnącej mobilności międzynarodowej: zarówno emigracji z regionu, jak i imigracji. W 1991 r. Polska przystąpiła do Konwencji Genewskiej dot. statusu uchodźców, tj. grupy państw, które udzielają ochrony prześladowanym cudzoziemcom w krajach ich pochodzenia. Przez kolejne lata Polska pozostaje krajem czystej emigracji, a napływ imigrantów do Polski nabiera coraz większego znaczenia, stając się przedmiotem dyskursu publicznego i politycznego w drugiej dekadzie XXI wieku. Wynika to przede wszystkim z dwóch czynników. Pierwszym z nich jest gwałtowny wzrost imigracji z Ukrainy do Polski, spowodowany wybuchem konfliktu rosyjsko-ukraińskiego po 2013 roku. Trzeba zaznaczyć, iż polskie media bardzo rzadko zajmują się migrantami w Polsce, poświęcając znacznie więcej miejsca osobom szukającym ochrony w innych krajach europejskich. Trzeba stwierdzić, iż wiedza na temat sytuacji migrantów przymusowych przybywających do Polski nie jest dobrze znana. Stosunkowo mało jest też badań na ten temat.