Grzech jako czynnik dezintegrujący życie społeczne tematem kaznodziejskich rozważań Antoniego Węgrzynowicza (1658-1721)

Artykuł jest próbą analizy niewielkiego wycinak twórczości kaznodziejskiej znanego w kręgach franciszkańskich w XVIII kaznodziei Antoniego Węgrzynowicza. Nauka o grzechu w okresie baroku zajmowała znaczące miejsce w rozważaniach teologów moralistów, czy dogmatyków. Grzech mógł być analizowany z perspektywy jego skutków w życiu obecnym, echo tych myśli słyszalne jest wyraźnie w kazaniach franciszkanina, ale mógł być również ujmowany jako czynnik, niszczący ludzkie życie po śmierci, jako przyczyna potępienia. I tak pojmowany grzech niósł strach i lęk, bo człowiek, który grzeszył miał świadomość, że czyniąc źle niszczy swoje życiu „tu” i „tam”.