CUMHURİYETİN İLK YILLARINDA TÜRKİYE’NİN İTALYA POLİTİKASI

XIX. yüzyılın ikinci yarısında gelişmeye başlayan Türk-İtalyan ilişkileri, İtalya’nın izlemeye başladığı sömürgecilik politikası kapsamında Türk egemenliğinde olan Trablusgarp, On İki Ada ve Güneybatı Anadolu’yu işgaliyle sorunlu ve güvensiz bir döneme girmiştir. 1922 yılında iktidara gelen Mussolini, Akdeniz yönünde yayılmacılık politikası izlemeye başlamış, adaları silahlandırmış, adalardaki Türk nüfusu İtalyanlaşmaya ve göçe zorlamıştır. Türk hükümeti de uluslararası hukuk kuralları çerçevesinde adalardaki Türklerin hak ve çıkarlarını savunmaya çalışmıştır. Mussolini yönetimi, oluşan uluslararası yeni konjonktürün etkisiyle 1926 yılından itibaren Doğu Akdeniz’de ittifak arama politikasına yönelince iki ülke ilişkileri normalleşmeye başlamıştır. On İki Ada, Anadolu sahilleri ve diğer konularda ikili ilişkiler geliştirilmeye çalışılmış, iki ülkeyi doğrudan ilgilendiren karasularının sınırlandırılması, adacıkların egemenlik tanımlarının yapılması, sahil kaçakçılığının önlenmesi, adli yardımlaşma, suçluların iadesi, ticaret, tediye ve kliring konularında antlaşmalar yapılmış ve konsolosluk sözleşmesi imzalanmıştır. Bu bildiri metninde, Atatürk’ün izlemiş olduğu yurtta ve dünyada barış politikası çerçevesinde Türkiye Cumhuriyeti’nin İtalya konusunda izlediği politika incelenmeye çalışılmıştır.