Życie w brulionach. O Dzienniku we dwoje Jadwigi Stańczakowej

Autorka podziela stanowiska Charlesa Taylora i Davida Parkera, którzy relacje autobiograficzne łączą z „gęstymi” językami dobra. Uważa, że relacja z własnego życia potrzebuje adekwatnego języka, jakiego nie może dostarczyć perspektywa trzecioosobowa, charakterystyczna dla nauk ścisłych. Na przykładzie Dziennika we dwoje Jadwigi Stańczakowej pokazuje, że pisanie dziennika to rodzaj ćwiczenia duchowego i, idąc za słowami Iris Murdoch, sposób prowadzenia dobrego życia.Life in Sketchbooks: On Jadwiga Stańczakowa’s Diary of a TwosomeThe author agrees with the positions held by Charles Taylor and David Parker, who associate autobiographical accounts with “thick” languages of the good. She believes that writing an account of one’s own life requires adequate language which the third-person perspective typical for hard science cannot supply. On the example of Jadwiga Stańczakowa’s Diary of a Twosome, she demonstrates that keeping a diary is a type of spiritual exercise understood as a way of living a good life.