Legumes and disease in the Graeco-Roman world

Peulplante, wat in Grieks-Romeinse tye ’n voedsame stapelvoedsel was, het ingesluit boerbone (Vicia fava)en waarskynlik bone van die Phaseolus-genus, lensies(Lens culinaris), ertjies(Pisium sativum), peulertjies(Cicer arietinum) en ertjies van die Lathyrus-genus,o.a. grasertjies(Lathyrus sativus). Wiek(Vicia ervilia)is slegs in tye van hongersnood geëet. Simptome en siekteprobleme geassosieer met inname van peulplante word behandel. Dit het mindere probleme soos buikwinderigheid en gewaande komplikasies soos seksuele abnormaliteite, swangerskapsprobleme, slegte drome en afstomping van die sintuie ingesluit. In die 5de eeu v.C. het die Hippokratiese skrywers in die geskrif Epidemies II egter tydens hongersnood onomkeerbare verlamming van die bene by die inwoners van Ainos bemerk, toe hul grotendeels van peulplante moes leef. Dit word beredeneer dat hierdie siekte latirisme was, ’n neurologiese komplikasie veroorsaak deur die inname van groot hoeveelhede grasertjies. Die verbod wat Pythagoras in die 6de eeu v.C. op kontak met boerbone geplaas het, mag verband hou met favisme (’n boerboon gepresipiteerde siektebeeld by persone met G6PD-gebrek, volop in die Mediterreense lande), maar kon ook ’n misties-religieuse grondslag gehad het, gebaseer op die groot bygeloof wat aan boontjies,die gewaande oorsprong van die menslike siel, gekoppel was