Sensy i dźwięki: O książce Włodzimierza Szturca

Autor podejmuje próbę dialogicznej lektury książki Włodzimierza Szturca Diapazony i fonosfery (Kraków 2020), krzyżując jej wątki z Szekspirowską Burzą, a także z myślą Słowackiego czy poezją Celana. Interesuje go przede wszystkim spotkanie ducha i materii w dźwiękowej materii słów. Zwraca uwagę, że dzięki takiej interpretacji teksty zaczynają rozbrzmiewać, rezonować, tworząc znaczenia, jeśli nie odmienne od tych kreowanych przez semantykę, to w każdym razie poważnie je moderujące. Podkreśla, że hermeneutyka Szturca kładzie nacisk na słuchanie, zwłaszcza zaś na obowiązek milczącego nasłuchiwania świata. Nie wypełniając tego obowiązku, człowiek mówi, zmuszając innych do milczenia. Autor widzi w tym fundamentalny mechanizm nie tylko hermeneutyczny, ale też polityczny. Na przykładzie tekstów Shakespeare’a dowodzi, że kto nie słyszy głosu innego niż własny, wcześniej czy później doprowadzi siebie i świat na krawędź przepaści.