Topografia dróg na "Wyspie". Pielgrzymka duchowa w filmie Pawła Łungina

Autorka artykułu proponuje spojrzenie na Wyspę Pawła Łungina w kategoriach filmu o drodze duchowej realizowanej jako wewnętrzna dyspozycja człowieka, niezależna od zewnętrznych okoliczności. Pielgrzymka pokutna głównego bohatera, będąca efektem nawrócenia, nie odbywa się fizycznie, ale ma miejsce w jego cielesnym i duchowym ogołoceniu, modlitwie, ukierunkowaniu swojego życia na Boga i na drugiego człowieka. Jest jednocześnie pielgrzymką powrotną do samego siebie w doświadczaniu przerastającej bohatera rzeczywistości boskiej immanencji i transcendencji oraz rzeczywistości relacji międzyludzkich. Równolegle drogi duchowe pozostałych bohaterów Wyspy prowadzą do Anatolija, który zmienia ich trajektorię. Świat wewnętrzny i ruch metafizyczny w filmie realizuje się w jego warstwie słownej. Natomiast świat zewnętrzny i ruch fizyczny w jego warstwie obrazowej. To również obraz podróży o charakterze egzystencjalnym, skłaniający do refleksji filozoficznej na temat tożsamości człowieka.