The Izydora z Sewilli De ortu et obitu patrum, czyli o tym, jak czytelnik staje się pisarzem

Pisma hagiograficzne pełniły w średniowieczu rolę literatury popularnej. Wpływały na sferę poznawczą, pobudzały fantazję i poczucie piękna, umacniały duchowo. Uczyły też swego czytelnika patrzeć na świat i opowiadać o świecie. Stając się pisarzem, wzorował się na nich, przejmując wypracowane przez ich autorów rozwiązania. Autor  analizowanego traktatu, chcąc zreferować dzieje biblijne, tworzy zatem mające wyraźną wymowę laudacyjną żywoty wybitnych bohaterów Pisma. Wzorzec formalny oraz źródło wiadomości o protagonistach Izydora stanowią również znajdujące się na pograniczu biografii, hagiografii oraz piśmiennictwa egzegetycznego vitae biblijnych postaci, komponowane według trzech modelów: 1) żywoty proroków, 2) żywoty apostołów i uczniów, 3) żywoty proroków, apostołów i uczniów. Sewilczyk przyczynia się do rozwoju tego gatunku, m.in. ukazując w swoim piśmie również patriarchów, przywódców ludu oraz osoby połączone z bohaterami więzami rodzinnymi (Zachariasz i Elżbieta, Maria). Analiza zależności zachodzących między tekstami źródłowymi a traktatem pozwala przyjrzeć się stosowanym przez Izydora technikom kompilatorskim, jak również pokusić się o sformułowanie przypuszczeń dotyczących autentyczności niektórych rozdziałów De ortu oraz jego gatunkowej przynależności.