Patriotyczne postawy polskich sportowców olimpijczyków w czasie II wojny światowej

Sport jako forma zorganizowanej rywalizacji od wieków jest nieodłączną częścią kultury w różnych cywilizacjach. Tak było również w Polsce od XIX wieku, kiedy pod zaborami zaczęły pojawiać się pierwsze stowarzyszenia i kluby sportowe. Sportowcy nie tylko promowali rozwój fizyczny i ducha rywalizacji wśród młodych ludzi, ale także kształtowali postawy patriotyczne. W Polsce, która odzyskała niepodległość po pierwszej wojnie światowej, sport stał się jedną z najpopularniejszych niekomercyjnych dziedzin życia, jednocząc różne środowiska, dostarczając emocji i przynosząc wiele sukcesów. Kulminacją kariery wielu sportowców był udział w igrzyskach olimpijskich, uważanych za największe święto sportów wyczynowych na świecie. Polscy przedstawiciele (ogółem 288) brali udział w ośmiu igrzyskach w okresie międzywojennym. Druga wojna światowa stała się czasem wielkiego patriotyzmu polskich sportowców olimpijskich. Zdecydowana większość z nich wykazała się godnością i odwagą, nierzadko poświęcając własne życie: w bitwach na różnych frontach, w ruchu oporu, w podziemiu, w obozach zagłady i egzekucji. Niektórzy z nich przenieśli się z dala od okupowanej Polski z powodu wojny, inni pozostali na wygnaniu do końca życia. Niektórzy polscy sportowcy olimpijscy współpracowali z okupantami niemieckimi i sowieckimi (zwykle pod przymusem). Sportowcy często też służyli ojczyźnie po wojnie ze względu na swoje doświadczenia wojenne.