Crowdsourcing jako metoda budowania wiedzy

Interaktywne media tworzą przestrzeń sprzyjającą rozwojowi kultury partycypacyjnej, w której odbiorcy treści medialnych stają się ich aktywnymi twórcami. W swych działaniach nie ograniczają się oni do komentowania publikowanych w Sieci artykułów czy do podejmowania aktywności w mediach społecznościowych. Chcą oni poprzez swoje działania wpływać na rzeczywistość, partycypować w tworzeniu i rozprzestrzenianiu informacji. Chęć i gotowość użytkowników Internetu do współtworzenia treści zyskuje coraz bardziej znaczącą rolę także w projektach naukowych, takich, których powodzenie zależy od zaangażowania dużej liczby wolontariuszy, podejmujących się wykonania określonych zadań. Choć często są one czasochłonne, zwykle nie wymagają od zaangażowanych w ich wykonanie osób zaawansowanych kompetencji. Jedyną zapłatą za podjęty przez nich wysiłek jest satysfakcja wynikająca ze współuczestnictwa w projekcie, a także rozpoznawalność w środowisku, w którym się obracają. Celem artykułu jest próba oceny zjawiska crowdsourcingu w projektach humanistycznych, szczególnie w kontekście nowej rzeczywistości stworzonej przez pandemię Covid-19. Oparta ona została o literaturę przedmiotu, której autorzy podejmują temat znaczenia crowdsourcingu w projektach o różnorodnej tematyce, a także na analizie przykładów, w których metoda ta jest wykorzystywana. Dobór przedstawionych przykładów w szczególności ma na celu pokazanie ogromnych możliwości i wynikających stąd korzyści, jakie niesie ze sobą zaangażowanie do prac w projektach humanistycznych chętnych do pomocy wolontariuszy. Ich roli nawet nie pomniejsza fakt, że nie posiadają kompetencji związanych z tematyką projektów. Można założyć, że metoda crowdsrourcingu będzie przez badaczy coraz szerzej stosowana, szczególnie w nadchodzących czasach, gdy coraz więcej aktywności ludzie będą podejmować online.