Pisarze polscy w służbie propagandy niepodległościowej (1914–1918).

Artykuł stanowi przyczynek do dziejów propagandy okresu I wojny świato­wej. Jego przedmiotem są formy aktywności propagandowej polskich pisa­rzy i krytyków literackich w okresie I wojny światowej (zwłaszcza w latach 1914–1917) na rzecz czynu niepodległościowego oraz specyfika podejmowa­nej przez nich działalności na tym polu (jej treści i form). By zrozumieć miej­sce i rolę ludzi pióra w aparacie propagandy, autorka wyjaśnia fenomen szcze­gólnego statusu i funkcji polskiego pisarza w przestrzeni publicznej oraz jego kapitału politycznego. Jest on rozpatrywany w perspektywie polskiego para­dygmatu romantycznego oraz na przykładzie stosunku Józefa Piłsudskiego do polskiej literatury i, zwłaszcza, polskich pisarzy. To zaufanie społeczne, jakim cieszyli się pisarze, przesądzało o charakterze ich udziału w propagan­dowej akcji prasowej i wydawniczej. Aktywność propagandowa pisarzy, która została omówiona syntetycznie, przybierała dwojaką postać: niektórzy pisa­rzy byli instytucjonalnie związani ze strukturami (w tym propagandowymi) Naczelnego Komitetu Narodowego i Legionów, inni oddawali swe pióro na rzecz czynu niepodległościowego, pozostając poza nimi.