STRATEGICZNE WYZWANIA WSPÓŁCZESNEGO PARADYGMATU PEDAGOGIKI W SZKOŁACH WYŻSZYCH

Jednym z fundamentalnych wyzwań pedagogicznych początku XXI wieku w warunkach globalnego kryzysu epidemicznego staje się zagadnienie współczesnej strategii pedagogicznej w konwergencji tradycyjnych i technologicznych wymiarów pedagogiki sprzężonych z mechanicznymi i elektronicznymi ekstensjami umysłu «cyberstudentów». Tradycyjna pedagogika potrzebuje strategicznej innowacji dla dydaktyki, kształcenia, wychowania (profilaktyki) i szeroko pojętej edukacji oraz rozwoju pedagogicznego kadry naukowej (Drozdowicz, 2021: 55-57). Ale potrzebuje także rozmaitych racjonalnych, ale i konkurencyjnych koncepcji teoretycznych — wizji definiowania pedagogicznej rzeczywistości wirtualnej mobilności, które będą nie tylko naturalna kontynuacją dotychczasowego interpretowania przestrzeni edukacyjnej, lecz jednocześnie będą „żądać” zmiany wyjścia poza horyzont uprawianego modelu dydaktyki, kształcenia i wychowania. Próbą takiej zmiany jest autorska koncepcja autorki niniejszej publikacji pn. „Pedagogika wirtualna jako forma i specjalność pedagogiczna”. Pedagogika wirtualna jako jedna z form pedagogiki ogólnej staje się i będzie w przyszłości główną formą kształcenia na całe życie nie tylko studentów, ale i wymogiem cywilizacyjnym rozwoju, w tym i innowacji pedagogicznych. Przecież e-kształcenie, e-dydaktyka, zdalne nauczanie, cyberprzestrzenne wychowanie, metody zdalnej dydaktyki są klasycznymi elementami tradycyjnej pedagogiki ogólnej, aczkolwiek w wymiarze wirtualnym. Przyjmowane przez uczelnie projekty — plany strategii — powinny być oparte właśnie na pedagogicznym paradygmacie wirtualności i mobilności, gdzie najważniejszym kluczem do aktywnego i atrakcyjnego kształcenia jest innowacyjność dydaktyczna w budowaniu potencjalnej mobilności zasobów intelektualnych Uczelni, tj. kadry pedagogicznej, administracyjnej i studentów. Nie ulega wątpliwości, iż współcześnie głównym celem strategicznym rozwoju instancjonalnego i teoretycznego dyscypliny Pedagogiki jest „budowa (konstruowanie) współczesnego kodu dydaktycznego akademickiej kreatywności”. W niniejszej publikacji starano się zatem przedstawić determinanty tegoż kodu w ramach współczesnych wyzwań społecznych.