WIRTUALNY WYMIAR DYDAKTYKI W SZKOLE WYŻSZEJ

Niniejsza publikacja jest próbą przedstawienia współczesnych dylematów i wyzwań dydaktyki oraz kształcenia w Szkole Wyższej w warunkach zdalnego kształcenia, zdalnej pracy i praktyki pedagogicznej. Nie ulega wątpliwości, iż wykorzystanie przede wszystkim dla dydaktyki środowiska elektronicznego zmienia współczesny proces dydaktyczny, co wiąże się z nowymi formami komunikacji i zaistnieniem w środowisku akademickim, które pod wieloma względami różnią się od świata fizycznego. Chodzi nie tyle o poszerzenie lub uzupełnienie tradycyjnej dydaktyki i kształcenia, prowadzonych w przestrzeni fizycznej, ale o przeniesienie ich do alternatywnej przestrzeni elektronicznej. Wiąże się to z potrzebą wykształcenia nowych (innowacyjnych) zasad praktyki w sytuacji edukacyjnej, jaka tworzy się w środowisku elektronicznym. O wadach i zaletach zdalnego kształcenia mówi się wiele. Jednakże właściwe jest tu podejście uwzględniające wiele zasadniczych filarów zdalnego kształcenia, tj.: wirtualną strefę studenta, wirtualna strefę wykładowcy, wirtualny dziekanat, dział uczelni multitransmisji zajęć oraz opcje korzystania z systemu w formie aplikacji mobilnej. Nadto co jest kluczowym aspektem dla środowiska akademickiego to konieczność dopracowania treści akademickiej pracy zdalnej. Nadto zaistniała sytuacja spowodowana koronawirusem Sars-Cov-2 wprowadziła nowy byt prawny, tj. pracę zdalną nauczycieli akademickich. W niniejszej publikacji starano się zatem przedstawić rzeczywistość akademicką w tym zakresie i wizje zdalnego kształcenia, które są złożone i determinowana wieloma czynnikami o charakterze przede wszystkim systemowym (prawnym, organizacyjnym i dydaktyczno-kompetencyjnym).