Turning Language Inside Out in Beckett’s Not I

Beckett'in tiyatro oyunları dilin ve öznelliğin sınırlarını, dil ve öznenin içten yıkımını gerçekleştirene değin zorlar. Bu sınırların zorlanıp esnetilmesi, aslında bir bakıma bu sınırlar içerisinde ve bu sınırlar sayesinde yaratılan epistemolojik kategorilerin ortadan kaldırılma girişimidir. Not I (1972), dilin ve öznelliğin olasılıklarının en son noktasına kadar zorlanıp esnetildiği ve sonuç olarak dil ve öznenin ters yüz edilip kendi sınırlarının dışına ulaştığı oyunlardan biridir. Dilin ve öznelliğin içi ve dışıyla yapılan bu radikal oynamalar, Lacan'ın özün oluşumu ve yıkımına dair teorilerinin somut birer yansıması gibidir. Ancak dilin ve öznelliğin sınırlarını irdelerken, Beckett Lacan'a göre oldukça olumlayıcı bir yaklaşım sergiler. Lacancı psikanalizde, parçalanmış dil ve özne psikotik çöküntünün belirtisi olarak kabul edilip bir acı ve sorun kaynağı olarak görülürken, Beckett'te yaratıcı ve iyileştirici bir karşı gelişi temsil eder. Bu bağlamda, bu çalışma Not I oyununu Lacan'ın teorileri ışığında incelemeyi ve oyunun öznenin dil içerisindeki konumunu bir yandan nasıl somutlaştırdığını ve bir yandan da nasıl sorunsallaştırdığını, Lacan ve Beckett'in düşünceleri arasındaki benzerlik ve farklılıklara ışık tutarak irdelemeyi amaçlamaktadır.