Renesansowy mecenat szkolny w Rzeczypospolitej

Autorka przedstawia problem potrzeby kształcenia młodych Polaków i jej opłacalności w XVI w. dowodząc, że do rozwoju szkolnictwa i różnych instytucji związanych ze szkołą (bursy, biblioteki) przyczynili się fundatorzy: duchowni, bogaci szlachcice i mieszczanie. Wspierali oni nie tylko instytucje fundując stypendia dla studentów uniwersytetu krakowskiego oraz finansując studia zagraniczne, których koszt osiągał niebagatelne kwoty. Do mecenatu w tym zakresie włączyły się także władze niektórych miast Rzeczypospolitej, np. Gdańska, Torunia czy Elbląga wysyłające młodzież na uniwersytety niemieckie. W konkluzji Autorka stwierdza m.in., iż: „Wartości tkwiące w wykształceniu dostrzegały XVI-wieczne elity szlacheckie i mieszczańskie. Okazywało się, że do zrobienia kariery niezbędne było obycie uniwersyteckie. Stąd od najmłodszych lat dbano o dobrych nauczycieli, dobre szkoły i uniwersytety. Liczyła się fachowość parlamentarzysty, nauczyciela, medyka, adwokata, a nie tylko dobre urodzenie. Zdobyte wykształcenie na ogół ułatwiało awans w ówczesnej Polsce”.