Zależności między treścią a formą graficzną w edycjach poezji z przełomu XIX i XX wieku

Autorka prześledziła na wybranych przykładach edycji poezji z lat 1890–1914 relacje zachodzące między słowem a treścią oraz podjęła się próby oceny ich zgodności semiotycznej treści i szaty graficznej. Badała – zgodnie z postulatami modernizmu – tzw. zgodność semiotyczną, na którą składa się: 1) zgodność treściowa; 2) zgodność nastroju; 3) zgodność formy. W oparciu o analizowany materiał udowodniła, że w okresie Młodej Polski dążenie do zgodności semiotycznej było jednym w najistotniejszych kryteriów estetycznych. Książka miała stanowić wewnętrznie spójną strukturę, gdzie słowo, obraz i typografia – były wzajemnie ze sobą powiązane i zależne. Obok publikacji wzorcowych, przytaczała również przykłady, w których wykazała brak tych powiązań i brak syntezy sztuki, wskazując na wszystkie ich mankamenty. Konkludowała, że to dzięki młodopolskiemu ruchowi odnowy książki, ukształtował się kanon typograficzno-estetyczny poezji drukowanej w XX w.