Księgozbiór Stanisława Staszica w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie. Studium proweniencyjne

Autorka prezentując na wstępie dzieje księgozbioru Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk (TWPN), podejmuje w dalszej części artykułu analizę pozostałości po kolekcji (1007 dzieł w 2131 woluminach) filozofa, przyrodnika, działacza i pisarza politycznego Stanisława Staszica (1755-1826). Księgozbiór tego uczonego znalazł się zbiorach TWPN w 1826 r. i razem z nimi trafił w 1834 r. do Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie (BUW). Na podstawie badań proweniencyjnych U. Paszkiewicz zidentyfikowała w zbiorach BUW 106 dzieł w 132 woluminach należących niegdyś do S. Staszica, charakteryzując je pod względem wydawniczym, fizycznym, proweniencyjnym i treściowym. Autorka dowodzi, że księgozbiór Staszica odzwierciedla jego wszechstronne zainteresowania naukowe, społeczne i ekonomiczne. Zarazem stwierdza, że wszystkie zachowane zbiory tworzące zasób dawnej Biblioteki TWPN winny być przedmiotem szczegółowych badań. Funkcjonująca w latach 1802-1832 Biblioteka TWPN pretendowała bowiem do roli polskiej książnicy narodowej, mającej na celu zabezpieczenie dorobku narodu polskiego i przechowanie go dla przyszłych pokoleń.