W sprawie dokumentacji plastyki współczesnej

Na podstawie doświadczeń Pracowni Plastyki Współczesnej powołanej w 1945 r. w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie Autor przedstawia problematykę tworzenia dokumentacji polskiej plastyki współczesnej. Podkreślając wartość zbiorów Pracowni – m.in. teczki: artystów plastyków; galerii i muzeów; wycinków prasowych; wybranych plenerów i sesji; grup artystycznych oraz kartoteka polskiej rzeźby monumentalnej – Autor zwraca uwagę na problemy związane z tworzeniem takiej dokumentacji. Należą do nich: właściwa selekcja i stopień kompletności gromadzonych materiałów; ograniczenia we współpracy ze środowiskiem artystów plastyków; problemy organizacyjne (kadrowe, finansowe, lokalowe) oraz kwestia wypracowania ogólnych zasad rejestrowania i dokumentowania plastyki, uwzględniających specyfikę i różnorodność form zbieranych dokumentów: wycinki prasowe, katalogi wystaw, fotografie, nagrania magnetofonowe lub wideo. Kończąc, Autor postuluje powołanie na studiach bibliotekoznawstwa i informacji naukowej specjalizacji dokumentacji plastyki. Jej absolwenci byliby przydatni nie tylko w galeriach sztuki czy działach dokumentacji muzeów, ale także w bibliotecznych działach dokumentów życia społecznego.