Inwentarz biblioteki bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej z 1617 roku

Autor na podstawie pochodzącego z 1617 r. inwentarza biblioteki bernardynów z Kalwarii Zebrzydowskiej pokazuje w jak sposób można wykorzystać tego typu dokument w badaniach nad historią książki i księgozbiorów. Właściwy opis regestru i jego analiza metodyczna zostały poprzedzone historią księgozbioru kalwaryjskiego. Sam klasztor został ufundowany przez wojewodę krakowskiego Mikołaja Zebrzydowskiego w 1602 r. Bernardyni interesowali się książką i każdy klasztor posiadał bibliotekę. W przypadku Kalwarii istotnym źródłem do poznania najstarszej biblioteki jest inwentarz jej zasobów z 1617 r. Zakonnicy mieli do dyspozycji zasadniczą literaturę potrzebną w ich pracy wewnętrznej i zewnętrznej. Biblioteka znajdowała się w specjalnym pomieszczeniu, a książki były ustawione na półkach według formatu. Za skompletowanie zbioru i jego uporządkowanie odpowiedzialny był Ludwik Boguski (bibliotekarz konwentu w latach 1611–1618). Boguski niemal w całości skompletował bibliotekę, co niewątpliwie wpłynęło na sporządzony inwentarz. Współcześnie, analizując opisy książek podanych w inwentarzu, badacze mogą śledzi erudycję twórcy spisu i jego stosunek do książki (m.in. zwracając uwagę na to, co autor inwentarza uważa za ważne w książce, jakie podaje elementy ją charakteryzujące, jakie popełnia błędy). Można również zastanawiać się, czy autor sam wypracowuje schemat opisu czy też go zapożycza, czy pracę wykonuje mechanicznie, czy odnotowuje cechy wyróżniające.