Wojna czy rywalizacja? Techniki wzajemnej dyskredytacji mediów

Celem niniejszego artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie o przyczyny i asumpty „wojny mediów” oraz prezentacja o charakterze sygnalizacyjnym metod i technik stosowanych w medialnej rywalizacji. Metafora wojny została użyta w celu ukazania ostrej rywalizacji wykraczającej poza rynkowe i komercyjne kryteria, stającej się nieuczciwą konkurencją zorientowaną na wzajemną dyskredytację. Podjęte analizy zmierzają w kierunku ustalenia przyczyn tej „wojny” oraz jej technik i strategii wykorzystywanych przez medialne marki. Koncepcja i metody badań: w realizacji celów badawczych posłużono się krytyczną analizą komunikatów medialnych: artykułów, felietonów, tweetów. Treści te przeanalizowano pod kątem motywu przeciwnika. W celu ograniczenia rozległego obszaru analitycznego i podkreślenia medialnej rywalizacji w artykule skoncentrowano się na wariantach publicystyczno-komentatorskich. Wyniki i wnioski: rozwój mediów widoczny jest nie tylko w innowacjach technologicznych, ale także w postępującej aneksji przestrzeni życiowej ich odbiorców. Analiza technik wzajemnej dyskredytacji mediów pokazuje, że najbardziej bezkompromisowa walka toczy się na płaszczyźnie kulturowej. Stawką tego konfliktu, oprócz miejsca na rynku, wpływów i pozyskiwania interesariuszy, jest decydowanie o kształcie rzeczywistości, wspieranie wybranej opcji politycznej, kulturowej bądź ideologicznej. Współczesne media coraz rzadziej rywalizują ze sobą na opcje programowe, coraz częściej zaś pretendują do bycia trwałym recenzentem rzeczywistości i jej kreatorem. Oryginalność i wartość poznawcza: medialne komunikaty poddane krytycznej analizie dyskursu ukazują przekrój najbardziej zaostrzonych figur i technik dyskredytacyjnych medialnej konkurencji. W artykule podjęto także próbę wskazania kolejnych aspektów i stadiów medialnego konfliktu, przedstawiono także prognozę rozwoju medialnej rywalizacji i wzajemnej dyskredytacji.