Yaşlı Diyabetli Bireylerde Beslenme Tedavisi

Dünyada olduğu gibi ülkemizde de yaşlı nüfus artmaktadır. Yaşlı nüfusta diyabet görülme sıklığı yüksektir. Türkiye Diyabet Epidemiyolojisi Çalışması sonuçlarına (TURDEP2) göre 65 yaş üstü diyabetik hastalar tüm diyabetiklerin yaklaşık %40’ını oluşturmaktadır. Diyabetli yaşlı bireylerde, güçsüzlük, hızlanmış kas kaybı, koroner kalp hastalığı, inme ve hipertansiyon gibi eşlik eden hastalıkların varlığı ve erken ölüm oranı, diyabetli olmayanlara göre daha yüksektir. Tedavinin temel taşı hasta veya hasta bakımından sorumlu kişinin eğitimidir. Hastalara öncelikle tıbbi beslenme tedavisi (TBT) ve yaşam tarzı değişiklikleri önerilir. Beslenme tedavisi planlanırken yaşa bağlı oluşan değişiklikler (diş kayıpları, tat ve kokuda değişiklik, gastrointestinal sistem değişikliğine bağlı emilim bozukluğu, çoklu ilaç kullanımı vb.) göz önüne alınmalıdır. Yaşlı diyabetlinin beslenme tedavisinde amaç; akut hiperglisemik komplikasyonların önlenmesi, hipogliseminin önlenmesi, kardiyovasküler komplikasyonlar, nefropati, nöropati gibi kronik komplikasyonların önlenmesi veya geciktirilmesi olmalıdır. Öncelik hipergliseminin semptom ve belirtilerinin ortadan kaldırılması, genel durumu ve bilinç düzeyi iyi olan yaşlıda normal yaşam beklentisinin sağlanmasıdır. Kırılgan yaşlılarda ise amaç akut metabolik komplikasyonları önlemektir. Yaşlı diyabetli bireyin beslenme durumu iyi değerlendirilmelidir. Obezitenin varlığı kadar malnütrisyonun varlığı da yaşlı diyabetli bireylerde sıklıkla görülmektedir. Yaşlı hastanın beslenme durumunu değerlendirmek için besin tüketim kaydı, vücut ağırlık değişimi, antropometrik ölçümler, laboratuvar verileri ve mini nütrisyonel değerlendirme (MNA) önemlidir.