Ідэнтычнасць жыхароў Мінска ў XIX – пачатку XX ст. у святле мемуарнай літаратуры

Wspomnienia mieszkańców Mińska są bardzo cennym źródłem do zrozumienia historiimiasta. Ich szczególną wartością jest to, że pokazują życie miasta od wewnątrz, zewszystkimi sprzecznościami. Mieszkańcy Mińska, którzy uważali się za Polaków, stanowilibardzo znaczną część jego mieszkańców do 1863 r. Wpłynęli na życie miasta, utrzymali tepozycję, choć w mniejszym stopniu do 1917 r. W XIX i na początku XX w., pomimo tego żemiasto było częścią Imperium Rosyjskiego, Mińsk, podobnie jak w poprzednim okresie,kiedy był częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, byłczęścią polskojęzycznej przestrzeni kulturowej i mentalnej. Wśród mieszkańców miasta,głównie wiary katolickiej, ale także grecko-katolickiej (po 1839 r. – wśród prawosławnych,byłych unitów), szlachty i mieszczan, językiem kultury i codziennej komunikacji byłpolski, ale jednocześnie przywiązywano do tradycji dawnej Rzeczypospolitej ObojgaNarodów. Jednocześnie Mińsk lub Mińsk Litewski był rozumiany jako miasto na Litwie– tj. na terytorium byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej ObojgaNarodów. W tym artykule, na podstawie wspomnień ówczesnych mieszkańców i gościmiasta – Tadeusza Korzona, Zofi i Kowalewskiej, Ferdynanda Szabłowskiego, FerdynandaRuszczyca, Jana Bułhaka, Adama Bohdanowicza, Anieli Bohdanowiczowej, MikałajaUłaszczyka i in. – podjęto próbę odzwierciedlenia ich postrzegania Mińska i miejscamiasta na ówczesnej Litwie i Białorusi, w Polsce i Rosji.