Przesłanki postępowania przyspieszonego w sprawach karnych

Artykuł poświęcony został przesłankom postepowania przyspieszonego w polskim procesie karnym. Poza uwagami na temat istoty i charakteru prawnego tego trybu oraz zagadnieniami prownoporównawczymi w artykule odniesiono się do poszczególnych warunków dopuszczalności postępowania przyspieszonego. Z przeprowadzonej analizy wynika m.in.., że postępowanie przyspieszone jest postepowaniem szczególnym pierwszego stopnia prowadzonym – poza sprawami wskazanymi w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych – fakultatywnie, także w przypadku spraw o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, jeżeli miały one charakter chuligański. O ile dopuszczalna jest redukcja wymogów formalnych przedstawienia zarzutów w postępowaniu uproszczonym, tak niedopuszczalne są uproszczenia w zakresie podstawy dowodowej decydującej o skierowaniu ścigania przeciwko określonej osobie. W przypadku prowadzenia postepowania przyspieszonego w sprawach prywatnoskargowych nie jest konieczne wykazywanie interesu publicznego w objęciu ścigania trybem publicznoskargowym, jak również istnienie zgody pokrzywdzonego. Ujęcie sprawcy jako przesłanka omawianego trybu wymaga spełnienia wszystkich przesłanek wskazanych w art. 243 k.p.k. Ujęcie „bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa” nie jest przy tym tożsame znaczeniowo z ujęciem „w pościgu podjętym bezpośrednio potem”. Czas zatrzymania liczy się z dokładnością co do minuty od chwili faktycznego pozbawienia wolności, dokonanego przez uprawniony organ lub – w przypadku ujęcia – od chwili przejęcia osoby ujętej przez Policję. Pomimo, iż obawa utrudniania postepowania jako ujemna przesłanka zwolnienia z zatrzymania dotyczy jedynie występków o charakterze chuligańskim, to względy celowościowe nakazują stosować ją także do innych czynów. W przypadku modyfikacji opisu czynu w trakcie rozprawy skutkującej zmianą kwalifikacji prawnej oraz w razie rozszerzenia postępowania na inny czyn kontynuowanie postepowania przyspieszonego jest możliwe jedynie wówczas, gdy dotyczy to spraw, w których prowadzi się dochodzenie.