Kanonske biografije i autobiografski kanon Daše Drndić

Književniopus Daše Drndić pripada zasebnom kanonu književnih tekstova koji autorica samaafirmira svojim pisanjem u potrazi zavlastitom interpretativnom zajednicom odmaknutom od kanona kojim vladaju hijerarhije utemeljene na nacionalnim iideološkim kategorijama. Njezin se kanon oblikuje izautobiografske diskurzivne pozicije, odnosno iz pozicije autorice kojacentripetalno „uvlači“ u svoj narativni prostor pripovjedačke glasove drugih autora/ica, najčešće onih koji su pisali oHolokaustu ili su bili žrtve Holokausta. Nadopisujući svoj tekst na njihovosvjedočenje ili traumu, ona stvara polifonijske prozne kompozicije u kojima se, pored autorice Daše Drndić,koja istodobno postaje i objekt reprezentiranja i subjekt posredovanja,pripovijedanju priključuju Danilo Kiš, Bruno Schulz, Aharon Appelfeld, PaulCelan, Primo Levi, Wisława Szymborska, Witold Gombrowicz, Walter Benjamin idrugi. Tretirajući biografije autora/ica i njihove književne tekstove kaopodjednako (ne)pouzdane dokumente, izabrani se autori/ice njezinom tekstu priključujuponekad posredstvom svojih književnih tekstova, a ponekad izravno, kaosudionici naracije. U radu se analiziraju tri postupka u funkciji oblikovanja zasebnog kanonaknjiževnih tekstova: postupak fikcionalizacije biografija autora, postupak multipliciranja implicitnih autora i postupakfikcionalizacije autobiografskog subjekta. Dok se fikcionalizacijom autora kaostvarnih povijesnih osoba, multipliciraju književni likovi, multipliciranjemimplicitnih autora, osnažuje se i podupire autobiografska pozicija pripovjednog subjekta, da bi se postupkomfikcionalizacije autobiografskog subjekta, oslabila prethodno stečena autorskapripovjedačka pozicija.