Katecheza rodzinna według ks. Franciszka Blachnickiego i jej realizacja w Kościele Domowym

Wielkie dziedzictwo myśli i dzieł ks. F. Blachnickiego jest w swym najgłębszym sensie wołaniem o nowe formy duszpasterstwa w oparciu o najbardziej znaczące doświadczenia pierwszych wieków chrześcijaństwa, na nowo odkryte i ukazane Kościołowi w darze ostatniego soboru. Przyjmując wskazania soborowego i posoborowego nauczania Kościoła, zwłaszcza zawarte w dokumencie o inicjacji chrześcijańskiej Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, postulował dowartościowanie katechumenatu rodzinnego. W wielu dokumentach Kościoła przypomina się, że chrześcijańska rodzina jest uprzywilejowanym miejscem katechezy, a rodzice pierwszymi nauczycielami i wychowawcami w wierze. Dlatego rodzinny katechumenat wydaje się mieć szczególny charakter i w żaden sposób - zgodnie z wypowiedziami F. Blachnickiego - nie zastąpiony. Przywrócenie rodzinie jej pierwszoplanowej roli w dziele budzenia i rozwijania wiary wiąże się z koniecznością ponownego odkrycia fundamentalnej prawdy, że wspólnota chrześcijańska jest w sobie samej żywą katechezą. W takiej wspólnotowej perspektywie relacyjny wymiar wiary staje się nadrzędny wobec treści i metody, z racji na jej personalistyczny charakter oraz istotne znaczenie chrześcijańskiego świadectwa. Jest to zadanie tym pilniejsze, gdyż dzisiaj Kościół stoi przed faktem ignorancji i pasywnej postawy rodziców wobec obowiązku realizacji religijnej formacji względem swoich dzieci. Można by nawet stan ten określić jako wielkie wyzwanie dla Kościoła, które powinien podejmować, tym bardziej, że mamy do czynienia z poważnym kryzysem współczesnej rodziny.