Ochrona życia dziecka w Kodeksie Karzącym Królestwa Polskiego z 1818 r.

Kodeks Karzący Królestwa Polskiego do przestępstw przeciwko życiu dzieckapodszedł bardzo surowo. Dzieciobójstwo, aborcję, porzucenie dziecka zaliczałdo zbrodni zagrożonych bardzo wysoką karą. Miejsce tych przepisów w systematyce,zagrożenie wysoką karą świadczy o tym, jak wielką wagę przywiązywanowówczas do tej kategorii czynów karalnych. Czynem najbardziej potępianymi zarazem najsurowiej karanym spośród wyżej wymienionych byłodzieciobójstwo – zabicie dziecka przy porodzie albo tuż po porodzie. Wymiarkary ustawodawca uzależnił od pochodzenia dziecka i łagodniej potraktowałdzieciobójczynie zabijające dzieci z nieprawego łoża. Wzięto tu pod uwagę nietyle zaburzenia w psychice kobiety podczas porodu, tyle co konsekwencje społeczno-religijne związane z posiadaniem nieślubnego dziecka przez samotnąmatkę. Podobnie postąpiono przy przestępstwie aborcji – ciężarna ponosiłaznacznie mniejszą odpowiedzialność niż osoby dopuszczające się tego czynu,w szczególności, gdy aborcji dokonywano bez jej wiedzy i zgody.Rozwiązania przyjęte w kodeksie zawierały zatem już elementy pewnychnowoczesnych, jak na tamte czasy rozwiązań. Czy były skuteczne w zapobieganiuczynów przestępnych wobec dzieci? Prawdopodobnie nie, czego dowodemsą przedstawione w pracy dane na temat liczby kobiet skazanych za dzieciobójstwoczy porzucanych dzieci.