„Męskie kino” w „męskiej prozie” Jakuba Żulczyka

Autorka artykułu wychodzi z dwóch założeń: że istnieje dychotomia „kino męskie” (inaczej: „twarde” czy „mocne”) i „kino kobiece”, podobnie „literatura męska” i „literatura kobieca”, i że literatura, którą uprawia Żulczyk, jest typowo „męska”, i takie są też filmy oglądane przez jego bohaterów. Nie znaczy to oczywiście, że w tego rodzaju filmach nie gustują też kobiety i że literatury tworzonej przez pisarza nie czytają reprezentantki „płci pięknej”. Celem autorki jest wykazanie skali zjawiska, udowodnienie, że wśród obrazów percypowanych przez najczęściej bardzo zdemoralizowaną młodzież i borykających się z prawem dorosłych występujących w prozie Żulczyka przeważają: pornografia, horrory, dramaty, filmy katastroficzne, dystopie, filmy science fiction, fantasy, kryminały, filmy (seriale) policyjne i detektywistyczne, sensacyjne, dramaty gangsterskie, wojenne i sportowe. Nie ulega wątpliwości, że atmosfera tych filmów udziela się Żulczykowymbohaterom i wpływa nie tylko na ich światoodczucie, ale również na ich postępowanie.