Probleme um die Protosiedlungen und wirtschaftliche Protostruktur im Staat des Deutschen Ordens nach dem Zweiten Thorner Frieden

Zakon krzyżacki – nie mając w zasadzie wyjścia – liberalizuje politykę własnościową na terenie swoich posiadłości, szczególnie od ostatniej ćwierci XV stulecia, dając możliwość dzierżawienia, ale i nabywania ziemi dla osób, które będą wypełniać obowiązki podatkowe. Zakon odrzuca już linię lojalnościową i otrzymywanie przez jego zwolenników przywilejów merkatoryjno-gospodarczych i finansowych korzyści przez osoby popierające Zakon. Następnie Zakon, jako suzeren, nadaje (w o wiele szerszym zakresie niż to miało miejsce do połowy XV w.) swoim poddanym prawa własności i przywileje dzierżawcze na części swojej infrastruktury gospodarczej oraz tej, która ma powstać. Niektórym chętnym osobom Zakon nadaje przywileje, które powiększają dotychczasowy areał ziemi uprawnej, innym nadaje możliwości prowadzenia folwarku, karczmy i innych ośrodków przetwórstwa gospodarczego na zasadzie odrębności lub w większych skupiskach, czyli na terytorium dóbr (Gut).