Status miasta klasztornego na przykładzie Jeżowa

Proces przekształcenia Jeżowa w miasto rozpoczął się w 1334 r., kiedy to opactwo lubińskie uzyskało pozwolenie na lokację od księcia mazowieckiego Siemowita II. Ostatecznie Jeżów został lokowany na prawie magdeburskim. Miasto znajdowało się pod władzą senioralną opactwa, co przejawiało się w obszarze administracji, sądownictwa oraz sprawach gospodarczych. Prawa opactwa w stosunku do Jeżowa i jego mieszkańców wykonali prepozyci. To oni byli przedstawicielami opatów w mieście. Benedyktyni mieli duży wpływ na władze miejskie Jeżowa, w tym burmistrza i radę. Ponadto zmonopolizowali funkcje religijne, kulturalne i charytatywne. Status prawny Jeżowa zmienił się w wyniku drugiego rozbioru Polski oraz sekularyzacji majątku kościelnego, ogłoszonego w 1796 r. Mnisi przestali wówczas współdecydować o losach mieszkańców, a ich kompetencje zostały przejęte przez instytucje państwowe. Sami zaś, wypełniali w pewny zakresie obowiązki urzędnicze