„Lenin wiecznie żywy”. Obraz wodza rewolucji we współczesnej rosyjskiej i polskiej fantastyce

Punktem wyjścia jest założenie, że obraz Lenina funkcjonuje jako ikona popkultury. W związku z tym podstawowym celem pracy jest próba odpowiedzi na pyta-nie o sposób kreacji i prezentacji obrazu wodza rewolucji bolszewickiej oraz jego funkcję u rosyjskich i polskich pisarzy-fantastów. Materiał badawczy stanowi pięć opowiadań fantastycznych: Andrieja Łazarczuka, Mumia, Andrieja Stolarowa, Mumia oraz Andrzeja Pilipiuka, Lenin, Lenin 2. Coś przetrwało, Pola trzcin. Na podstawie analizy utworów można wnioskować, że rosyjscy autorzy są zdecydowanie bardziej (mimo obecności akcentów humorystycznych) ukierunkowani na przepracowywanie traumy oraz profetyzm o apoka-liptycznym wydźwięku. W przypadku Pilipiuka tego elementu nie ma – obraz Lenina jest wyłącznie satyryczno-groteskowy, pozbawiony cech realnie zagrażających życiu potwora. Wydaje się, że Rosjanie wciąż żyją „w cieniu” wodza i próbują przepracowywać traumę komunizmu. W utworach Pilipiuka obraz Lenina (przy zachowaniu wszystkich jego cech konstytutywnych) nie niesie ze sobą realnej groźby powrotu do dramatycznej przeszłości i z powodzeniem funkcjonuje jako relikt przeszłości i jedna z ikon pop-komunizmu.