Motywy tanatyczne i audialne w opowieści Diny Rubiny Высокая вода венецианцев

Utwór Diny Rubiny Высокая вода венецианцев (1999) wyróżnia na tle tekstu weneckiego literatury rosyjskiej dzięki szczegółowym opisom krajobrazu dźwiękowego miasta. Celem artykułu jest analiza fonosfery weneckiej w opowiadaniu Rubiny z wykorzystaniem sensorycznej geografii literackiej, a także sound studies (badań nad dźwiękiem). Analiza poszczególnych opisów zjawisk dźwiękowych ujawnia, że przyczyną, dla której Rubina zwraca szczególną uwagę na audiosferę miasta, jest przede wszystkim muzyczne wykształcenie pisarki. Okazuje się również, że obraz Wenecji, w tym jej audiosfery, ukazany jest w tekście przez pryzmat tradycji literackiej, zgodnie z którą Wenecja jest przedstawiana jako „miasto śmierci”, „miasto umierające”, „miasto umierających”.