زیباشناسی تکرار و کارکردهای آن در شعر عزالدین مناصره به‌عنوان یک خصیصۀ سبکی بارز

ارتباط تنگاتنگ شعر و موسیقی موضوعی است غیرقابل انکار که عموم اهل فرهنگ و هنر، به‌ویژه اهل ادب و موسیقی هر یک به آن معترفند، تا جایی که یک کلام برای خارج شدن از حالت ساده و روزمره علاوه بر نیاز به تخیّل، به عواملی چون وزن، قافیه، ردیف، هماهنگی صامت‌ها و مصوت‌ها، جناس‌ها و ... نیازمند است. یکی از اسالیبی که نقش بسزایی در دلالت‌های آوایی و معنایی دارد، تکرار می‌باشد که بسامد آن در مصوت‌ها، صامت‌ها، واژگان، هجا و جمله - که اگر درست و سنجیده به کار گرفته شود - موجد زیبایی و موسیقی است. معنای تکرار در واقع، بیان دوباره یا چندین‌بارة حرف، کلمه، جمله یا عبارت یا یک اسلوب خاص در شعر یا نثر است. این اسلوب در شعر قدیم به وفور یافته می‌شود؛ امّا شاعران معاصر آن را به گونه خاص و با کارکردهای متفاوت از گذشته به‌کار گرفته‌اند. عزالدین مناصره (1946م)، شاعر فلسطینی، یکی از شاعران معاصر است که در شعر خویش با بهره‌گیری از انواع تکرار با دلالت‌های مختلف، بر زیبایی هر چه بیشتر شعر خویش پرداخته است و فراوانی تکرار کلمه، جمله و عبارت در شعرش بیانگر دستیابی وی به دلالت‌های فنی می‌باشد؛ لذا مقالة حاضر برآن است تا با روشی توصیفی- تحلیلی و با بهره‌گیری از «أعمال الشعریة الکاملة» شاعر، ضمن بررسی تکرار در شعر مناصره، به تبیین شیوه‌ها و کارکردهای زیباشناسانة تکرار در شعر وی پرداخته و دلالت‌های نوین را در شعر وی بررسی کند.