مدینه فاضله(آرمانشهر) و تقابل آن با ابعاد منفی شهر در اشعار عبدالمعطي حجازي

این پژوهش به بررسی و کند و کاو موضوع شهر و آرمانشهر که پدیده ای دیرپا در حوزه ادبیات و شعر است، می پردازد و برای اینکه نتایج و بررسی ها جامعتر و کاملتر باشد، تمرکز خود را برروی شعر یکی از شاعران برجسته معاصر؛ یعنی عبدالمعطی الحجازی جمع کرده است و برای تبیین بهتر این موضوع، نکات و اشعاری از دوشاعر برجسته معاصر؛ یعنی عبدالوهاب البیاتی و نازک الملائکه نیز آورده شده است. روشی که در این جستار انتخاب کرده ایم، تحلیلی- توصیفی است؛ به این طریق که ابتدا اشعار مربوط به این موضوع را از دیوان این شاعر و دو شاعر دیگر استخراج کرده ایم و بعد از آن به تحلیل اشعار آنها علی الخصوص شعرهای عبدالمعطی حجازی از این بُعد پرداخته ایم. نتایج این پژوهش نشان دهنده این است که شهر با تمام ساختارهایش؛ یعنی شلوغی، سر و صدای زیاد، ساختمان های بلند، حاکمیت نظام ماشینی، سرعت، بی هویتی، غربت، یأس، گسستگی روابط اجتماعی، و ... در شعر عبدالمعطی الحجازی نمود یافته است و نمایشگر واکنشهای این شاعر روستایی به این مکان نامطلوب است؛ واکنشی که منجر به انتخاب آرمانشهر و مدینه فاضله توسط شاعر می شود؛ شهری که فاقد این معضلات باشد.