Retoryka współczesnego teatru improwizowanego. Krytyka gatunkowa formatu Harold

Celem niniejszego artykułu jest analiza retoryczna współczesnego teatru improwizowanego. Oś, wokół której osadzone są rozważania, to elementy charakterystyczne dla tradycyjnej budowy mowy oratorskiej oraz dla strategii jej wygłaszania. Badanie opiera się na opracowanej przez Agnieszkę Budzyńską-Dacę metodzie, na którą składa się opis czterech wymiarów gatunku. Podstawowe założenie współczesnych retorycznych studiów genologicznych (ang. Rhetorical Genre Studies, RGS), czyli uznanie gatunku za działanie społeczne, umożliwia spojrzenie na improwizację jako na dwupodmiotowe zdarzenie, wewnątrz którego tworzony jest kod o określonych celach. Krytyka oparta jest więc na kluczowych aspektach: celu, audytorium i działania. W tej perspektywie analiza gatunkowa skupia się na sytuacji retorycznej oraz jej kontekście. Materiał badawczy stanowią dwa przedstawienia w formacie reprezentatywnym dla impro – Haroldzie.