Słuchać, poszukiwać, rozumieć. Nie tylko o dialogu interdyscyplinarnym i oral history.

Autor z perspektywy badacza historii współczesnej wskazuje nie tylko potencjalne wspólne podstawy, lecz także różnice w wykorzystywaniu metody oral history w perspektywie interdyscyplinarnej. Na podstawie praktycznego doświadczenia dochodzi do wniosku, że założenia oral history i innych dyscyplin, dla których materiał badawczy stanowią rozmowy, są bardzo podobne. Różnica między poszczególnymi dziedzinami leży w konkretnych metodach. Artykuł jest refleksją nad pewnymi aktualnymi problemami oral history. Punktem wyjścia autora jest obecna sytuacja, kiedy to z jednej strony wzrasta zainteresowanie oral history, bo przecież ludzie potrzebują opowieści, a z drugiej strony z każdym dniem coraz bardziej tracą zdolność opowiadania historii życia czy ich chętnego słuchania. Przy tej okazji wprowadza kwestię „zabiegania” w dzisiejszych czasach, dążenia do uproszczenia i skrótu w kontekście relacji narracyjnej. Dalej zajmuje się pewnymi kwestiami metodologicznymi, którym w przeszłości nie poświęcano szczególnej uwagi. Chodzi tu szczególnie o problem subiektywności, pamięci i jej roli w konstruowaniu narracji biograficznych czy  kwestię kontekstu społecznego i politycznego (zarówno przeszłego, jak i współczesnego), w którym realizowane są wywiady. W zakończeniu wskazuje, w jaki sposób badaniom oral history pomaga poznanie i zrozumienie nie tylko przeszłości, lecz także współczesności. W tym właśnie bowiem tkwi wielka siła tej metody, która jest inspiracją dla badaczy innych dziedzin nauk społecznych, dla których podstawowym źródłem jest rozmowa.