Sprawa Jana Wiklifa w orzeczeniach Soboru w Konstancji

Celem artykułu jest ukazanie, w jaki sposób sobór w Konstancji rozwiązał problem angielskiego teologa i reformatora Kościoła Jana Wiklifa. Zostały mu poświęcone dwie sesje soborowe. Wydano wyrok potępiający jego naukę, księgi i tezy. Przedstawiono jego wybrane tezy oraz ogłoszono go heretykiem. Pierwszorzędnym autorytetem dla niego było Pismo Święte, a nie Magisterium Kościoła. Nauczając o ubóstwie Chrystusa oraz o pokorze i cierpliwości w cierpieniu był zdania, że zanikły one w Kościele. W momencie, gdy duchowni źle spełniali swoje funkcje, słuszną rzeczą byłoby odebrać im własność przez władze cywilne i dać człowiekowi, który będzie służył Bogu w sposób możliwy do zaakceptowania. Dla teologa z Oxfordu głową Kościoła był Chrystusa, nie papież. Kościół składa się z wybranego Ludu Bożego, bez konieczności kapłana, który by pośredniczył między nim a Bogiem. Najbardziej znaczącym dokonaniem Jana Wiklifa było zainspirowanie tłumaczenia Biblii na język angielski. Jeśli chodzi o tematykę, która wyłania się w przedstawionych tezach, to można wymienić takie obszary, jak: sakramenty, szczególnie Eucharystia, papież i władza papieska, podejście do dóbr doczesnych, zakonnicy, kwestia ekskomuniki, grzech, Kościół, modlitwa i odpusty. Księgi Wiklifa decyzją Soboru muszą być spalone, a które by pozostały – nie wolno ich czytać. Punktem docelowym starań ojców soborowych było ogłoszenie go heretykiem.