Kultura terapii jako wynik braku homeostazy kulturowej, problem tożsamości

Artykuł stanowi próbę analizy tzw. kultury terapii w kontekście dwóch zgoła odrębnych nauk – socjologii kultury i neurobiologii. Prowadzone przez autorkę rozważania na ten temat poprzedza wprowadzenie dotyczące problemów wynikających z łączenia odrębnych paradygmatów naukowych, w szczególności problemu redukcjonizmu i emergencji zjawisk społecznych. W dalszej części autorka stawia tezę, że kultura terapii jest wynikiem anomii, której bezpośrednią przyczyną stał się brak homeostazy kulturowej. Najbardziej widocznym wskaźnikiem tego stanu rzeczy są kłopoty jednostek z konstruowaniem tożsamości. Kultura terapii zdaje się próbą poszukiwania antidotum na taki stan rzeczy. Artykuł kończą rozważania dotyczące kompetencji niezbędnych do konstruowania relatywnie spójnej tożsamości we współczesnej rzeczywistości.