Przemysł hutniczy lat 1990–2020 w Europie

Hutnictwo uchodzi od czasów rewolucji przemysłowej za strategiczną gałąź przemysłu. Gospodarka narodowa ani przemysł zbrojeniowy żadnego państwa nie może się rozwijać bez zabezpieczenia dostaw stali i innych półproduktów metalowych. Ucierpiałoby na tym budownictwo, transport, rozwój infrastruktury i różnych usług oraz odrębnych gałęzi przemysłu. Dlatego z racji powyższej, niniejszy artykuł ma na celu zbadanie rozmieszczenia i analizę zmian w hutnictwie w trzech dekadach 1990–2020, w których mieliśmy do czynienia z upadkiem komunizmu i transformacją ustrojów gospodarczych państw byłego bloku wschodniego oraz kryzysem finansowym, a także największym rozwojem technologicznym w historii. Zgromadzone dane opatrzono wnioskami z nich płynącymi na podstawie porównania kartogramów przedstawiających produkcję hutniczą w ujęciu regionalnym. Badanie obejmuje Europę, bez Rosji i Turcji, i przedstawia wiele procesów towarzyszących: globalizacji, integracji gospodarczej poszczególnych regionów, rozwojowi technologicznemu, eksploatacji nowych złóż surowców, czy wygaszania starych zagłębi przemysłowych. Wybrano do analizy następujące produkty: stal i surówka żelaza, miedź hutnicza i rafinowana, ferrostopy, aluminium, cynk, ołów i nikiel. Artykuł zaopatrzony jest w szczegółowe ryciny przedstawiające rozmieszczenie największych hut w omawianym okresie, których analiza umożliwiła wysnucie wniosków, jaki był rozkład produkcji hutniczej.