Tradycyjny okręg przemysłowy z perspektywy 25-lecia funkcjonowania w gospodarce rynkowej w Polsce. Przykład Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego

Głębokie zmiany strukturalne w gospodarce, a szczególnie w przemyśle krajów wysoko rozwiniętych, wywołane przez innowacje technologiczne, organizacyjne oraz globalizację gospodarki, pozostawiły na marginesie światowej ekspansji tradycyjne regiony przemysłowe. Wymagały one całkowitej restrukturyzacji, ponieważ cechowała je monofunkcyjność gospodarki. Do takich regionów zalicza się Górnośląski Okręg Przemysłowy (GOP), którego proces restrukturyzacji rozpoczął się dopiero w okresie transformacji gospodarczej Polski, czyli po roku 1989. W artykule podjęto problematykę funkcjonowania tego największego okręgu przemysłowego w Polsce w okresie 25-lecia gospodarki rynkowej, od roku 1988 do 2013, przy czym analizie poddano najbardziej uprzemysłowioną, centralną część GOP, pretendującą aktualnie do roli metropolii Silesia, a obejmującą 14 miast: Bytom, Chorzów, Dąbrowę Górniczą, Gliwice, Jaworzno, Katowice, Mysłowice, Piekary Śląskie, Rudę Śląską, Siemianowice Śląskie, Sosnowiec, Świętochłowice, Tychy i Zabrze. W artykule skoncentrowano się na zmianach liczby pracujących, zwłaszcza w przemyśle, i określeniu przyczyn tych zmian. Szczegółowej analizie poddano funkcjonowanie tradycyjnych sektorów gospodarki GOP, jak górnictwo węgla kamiennego i hutnictwo żelaza. W kontekście zmniejszającej się roli wymienionych branż w gospodarce regionu podjęto próbę określenia, jakie nowe dziedziny wytwórczości pojawiły się w regionie i czy petryfikują one dotychczasową strukturę, czy też wpływają na jej dywersyfikację.