Korekcje zniekształceń kończyn dolnych u chorych z dysplazjami kostnymi z zastosowaniem stabilizatorów zewnętrznych / Lower limb deformities treatment with external fixators in patients with bone dysplasias

Streszczenie Wprowadzenie. Dysplazje kostne jest to niejednorodna grupa schorzeń cechujących się biochemicznymi. mikro- i makroskopowymi zaburzeniami struktury szkieletu prowadzącymi do dysproporcji budowy ciała, nierówności kończyn oraz wielopłaszczyznowych deformacji osiowych. Szczególne miejsce w leczeniu tych deformacji ma metoda dystrakcyjna Ilizarowa. Cel pracy. Celem badań jest ocena wyników leczenia deformacji kończyn dolnych w prze- biegu dysplazji kostnych z zastosowaniem stabilizatorów zewnętrznych. Materiał i metody. Analizie poddano 25 chorych z różnego typu dysplazjami kostnymi (cho- roba Olliera - 10. choroba Blounta - 7. krzywica witamino-D oporna - 2. zespół Elis van Creveld - 2 oraz inne dysplazje - 4). u których leczono 45 segmentów (30 goleni. 15 ud). Wiek chorych w chwili leczenia wahał się od 7 do 20 lat (średnia 13.5). Wskazaniem do leczenie było skłócenie segmentu w 31 przypadkach oraz zagięcie osi w 39 przypadkach. Średnia wartość kąta deformacji wynosiła 18° (od 8 do 43). Chorych podzielono na dwie grupy etiologiczne: 1. z chorobą Olliera i 2. z innymi dysplazjami. Wyniki. Pełną korekcję osi uzyskano we wszystkich korygowanych segmentach. W obrębie skłóconych segmentów uzyskano wydłużenie od 3.0 do 9cm (średnia 5.4). Indeks wydłużenia wahał się od 1.0 do 2.2 mies/cm (średnia 1.43). przy czym w grupie 1. był istotnie mniejszy i wynosił 1.28 podczas gdy w grupie 2. - 1.68. Wnioski. Metoda dystrakcyjna Ilizarowa jest bezpieczną i efektywną metodą korekcji deformacji kończyn dolnych w przebiegu dysplazji kostnych ze stosunkowo niskim odsetkiem powikłań. Pozwala ona na korekcję wielopoziomowych deformacji w sposób jednoczasowy. U chorych z chorobą Olliera indeks wydłużenia jest niższy niż u chorych z innymi typami dysplazji.