Zjawisko niedostosowania społecznego wśród młodzieży z niepełnosprawnością wzrokową kształcącej się w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych – skala, specyfika, dominujące zachowania

Niepełnosprawność wzrokowa w postaci niewidzenia lub słabowidzenia, szczególnie jeśli jest obecna od urodzenia lub wczesnego dzieciństwa, może generować problemy natury rozwojowej, edukacyjnej, funkcjonalnej (w obszarze funkcjonowania fizycznego, psychicznego i społecznego). Konsekwencje niepełnosprawności wzrokowej mogą lokować się w sferze zachowania, postaw społecznych, akceptacji obowiązujących norm, korespondować z obecnością niedostosowania społecznego. Badań naukowych podejmujących kwestię niedostosowania społecznego wśród młodzieży kształcącej się w systemie szkolnictwa specjalnego, tak w Polsce jak i na świecie, jest niewiele, a jeśli pojawiają się jakiekolwiek doniesienia na ten temat to dotyczą zasadniczo aspektu wiktymizacji danej grupy osób. Częściej obecne są opisy indywidualnych przypadków niepełnosprawnych wzrokowo przestępców. Stąd mając na względzie wskazaną sytuację przeprowadzono wycinkowe badania naukowe, w ramach których została podjęta próba określenia średniej skali uczniów wykazujących zachowania niedostosowane społecznie edukujących się w ośrodkach specjalnych w wieku 10-23(24) lat oraz identyfikacji zachowań dominujących. Uzyskane wyniki pokazują, że średnia, o której mowa wyżej wynosi 0,96, a dominujące zachowania niepożądane dotyczą zasadniczo lekceważącego stosunku do obowiązków szkolnych, nieprzestrzegania zasad postępowania obowiązujących w placówce edukacyjnej oraz w relacjach z nauczycielami i rówieśnikami. Dane badania stanowią przyczynek do realizacji badań, które na jeszcze większej populacji podjęłyby zadanie weryfikacji wyników uzyskanych w tym badaniu, jak również uwzględnienia kryterium stopnia niepełnosprawności wzrokowej i sytuacji rodzinnej młodzieży z niepełnosprawnością wzrokową.