Męskość hegemoniczna: teoria i społeczne konstruowanie przestępstwa

Artykuł poświęcony jest jednej z tych teorii kryminologicznych, która nawiązuje do kategorii płci kulturowej, a jej istotą jest pojęcie męskości hegemonicznej. Rozważania dotyczą dwóch kontekstów relacji między męskością hegemoniczną a przestępstwami. Pierwszy z nich odnosi się do przestępstw popełnianych przez mężczyzn, którzy ową męskość hegemoniczną uosabiają, drugi do przestępstw mężczyzn, którzy nie mają dostępu do takiej wersji męskości. Przy tym, męskość hegemoniczna jest postrzegana zarówno w kontekście relacji płciowych między mężczyznami a kobietami, jak i w odniesieniu do stratyfikacji różnych, istniejących w społeczeństwie wersji bycia mężczyzną. W artykule dokonano rekonstrukcji kategorii męskości hegemonicznej, jak również – do pewnego stopnia – konfrontacji z kulturową i społeczną rzeczywistością, także w perspektywie popełnianych przez mężczyzn przestępstw. Dużo uwagi poświęcono przestępstwom mężczyzn z niższych klas społecznych, które mają stanowić kompensację ich marginalizacji. Z kolei, ta forma męskości hegemonicznej, która związana jest z posiadaniem wysokiej pozycji społecznej, statusu i wysokich zarobków jest porównana z postrzeganą jako hiperseksualna męskością czarnych mężczyzn oraz zorientowaną na stosowanie przemocy męskością typu macho. Autor nie absolutyzuje znaczenia analizowanej w artykule teorii i nie postrzega jej jako eksplanacyjnej na poziomie makro. Jest przekonany, że ma ona w odniesieniu do przestępczości zarówno swój analityczny potencjał, jak i oczywiste ograniczenia.