Psalm 22 w ewangelicznej interpretacji pasyjnej

Ps 22 z uwagi na kunszt poezji, wyrazistość obrazów i metafor oraz historyczne i prorockie referencje jest dziełem niezwykłym. Przekonananie egzegetów o tym, że nowo­testa­men­talni hagiografowie uznali w Ps 22 profetyczne świadectwo pasyjne, towarzyszy Kościołowi od samego początku. Słowa Jezusa na krzyżu, zapożyczone z Ps 22, 2, mają zarówno charakter lamentacyjnej resymbolizacji modlitwy Izraela, jak też stanowią teologiczną wypowiedź w formie swoistego credo. Dramatyczne pytanie „dlaczego?” łączy się z identyfikującym „Boże mój”. Indywidualne doświadczenie opresji Jezus wkomponowuje w dzieje swojego narodu i w doświadczenie Boga. Ps 22 w kontekście pasyjnym Jezusa to forma retoryczna modlitwy, bardzo osobistego, objawiającego wyznania wiary.