Vlaamse kapucijnen als aalmoezeniers in de interneringscentra voor incivieken na de Tweede Wereldoorlog

In dit artikel wordt de rol van paters-kapucijnen als aalmoezeniers in de interneringscentra voor incivieken na de Tweede Wereldoorlog bestudeerd (meer bepaald in de kampen van Sint-Kruis bij Brugge en Beverlo-Leopoldsburg). Er wordt gekeken naar wat zij als aalmoezeniers concreet deden voor de geïnterneerden en naar de manieren waarop zij aankeken tegen deze taak. Hierbij wordt ook verduidelijkt hoe dit engagement een invloed had op hun verhoudingen tot de geïnterneerden, maar ook tot de verschillende overheden waarmee zij te maken hadden (de kampoverheid, het ministerie van Justitie, de mede-aalmoezeniers, de kloosterlijke en de kerkelijke overheid). Een heel aantal kapucijnen nam een functie als (hulp)aalmoezenier namelijk met volle overgave op en zij weigerden ook om deze beperkt te zien tot zielzorg in de klassieke zin van het woord. Dit zorgde op meerdere niveaus voor problemen en gespannen relaties.Flemish Capuchins as chaplains in internment centres for disloyal persons following the Second World WarThis article examines the role of the Capuchin Fathers as chaplains in the internment centres for disloyal persons following the Second World War (more specifically, in the camps of Sint-Kruis near Bruges and Beverlo-Leopoldsburg). It will look at what they did specifically as chaplains for the internees and the ways in which they regarded this task. It will also clarify how this engagement influenced their attitudes toward the internees, as well as toward the different administrations that they had to deal with (the camp administration, the Ministry of Justice, co-chaplains, the cloistral and ecclesiastical administrations). A good number of Capuchins happily took on a position as (assistant) chaplain and they refused to limit their vision of this position to pastoral care in the traditional sense of the word. This led to problems and tense relations on several levels.