De handbibliotheek van de eerste studenten diergeneeskunde (Frankrijk, 18de eeuw)

De diergeneeskunde vindt zijn oorsprong in de klassieke oudheid. De kennis die destijds bij de oude Grieken en Romeinen was vergaard, bleef ter beschikking dankzij meerdere vertalingen en compilaties. Het toenemende belang van het paard leidde in de 16de en 17de eeuw tot een sterke stijging van de interesse en tot de publicatie van enkele meer wijdverbreide standaardwerken over het paard en de paardrijkunst. De meeste rijscholen en academiën die aan de oorsprong lagen van de eerste veeartsenijschool (Lyon, 1761), konden een aantal van deze publicaties ter beschikking stellen van hun leerlingen en/of waren voor hun docenten een belangrijke bron van informatie. Deze veelal luxueuze uitvoeringen bevatten behoorlijke beschrijvingen van visueel waarneembare structuren en hun afwijkingen. De onderliggende functionele of fysiologische kennis ontbrak echter nagenoeg volledig. Het bestaan van meer klassieke handboeken zoals we ze nu kennen, was mede door het ontbreken van een formele vorm van veeartsenijkundig onderwijs vóór 1750, onbestaande. Na een korte inleiding over de kennis van de veeartsenijkunde bij de Grieken en Romeinen, wordt in dit eerste deel kort de (vooral Franse) diergeneeskundige literatuur belicht tot aan de publicatie van één van de meest bekende werken uit die tijd, ‘Le Nouveau Parfait Maréchal’ van François Alexandre de Garsault (Frankrijk, eerste uitgave 1741).